Pleidooi voor de suikerverslaafde:
Oké, de afgelopen jaren hebben we heel wat suikervrije boeken, challenges, blogposts en cursussen voorbij zien komen. Ik heb ze geprobeerd, ik heb geploeterd, ik heb succes gehad en ik ben daarna ook weer keihard de fout in gegaan.
Als rechtgeaarde suikerverslaafde (ik zou dit stuk ook kunnen beginnen met: Hallo, mijn naam is Martine en ik ben suikerverslaafde…) heb ik die challenges puur op wilskracht gehaald. Ik bereikte (soms) een punt waarop ik het gevoel had, dat het echt niet meer zo door kon gaan, omdat de suikerconsumptie de spuigaten uit liep. Dat kon nooit gezond zijn. En dus ging ik ervoor, een maand, 3 maanden, zelfs een half jaar, om daarna altijd weer in dezelfde valkuilen te vallen. Herkenbaar?
En ik weet dat sommige van jullie die dit blog lezen, hier werkelijk geen snars van snappen, sommigen van jullie eten alleen omdat het moet. En sommigen kunnen prima buiten allerlei slechte dingen en zijn bovendien ook nog gek op groentes (daar snappen sommigen van ons dan weer geen snars van). Die snappen niet hoe wij kunnen zeggen dat wij niet zonder snoep, kaas, patat of name your poison kunnen. Je stopt toch gewoon met ervan te eten en klaar?!?!
Maar helaas werkt het niet zo voor ons suikerverslaafden (of ander soort eetverslaafden), wij kunnen niet stoppen als we eenmaal begonnen zijn… Wij moeten doorgaan tot dat pak koekjes, die reep chocolade of die zak drop leeg is, tot op het gaatje gaan we, tot de laatste kruimel. En we nemen het ons heus wel voor hoor! Om niet te snoepen. Maar weet je hoe dat gaat bij ons? 's Ochtends vroeg nemen wij ons voor om die dag niet te gaan snoepen, we besluiten om die dag geen roze koeken, pennywafels, stroopwafels, bonbonblocs, zoute drop, wijnballen, oh, sorry ik werd even afgeleid, te gaan eten. We gaan het vandaag niet doen! Nee, we gaan het ECHT niet doen!!! ECHT NIET!!! Om vervolgens zodra we de kans krijgen na het werk of als het eerder kan, naar die supermarkt te rijden. Het geeft niet dat hij 20 kilometer verderop ligt. Of (als we het tot de avond hebben volgehouden) naar die avondwinkel aan de andere kant van de stad te rijden of desnoods, als alle winkels dicht zijn, dan maar een pot met honing, pak met hagelslag of iets anders wat er nog achterin de kast ligt op te eten. Om vervolgens….
Ons zo ontzettend schuldig te voelen... En ja, we horen jullie zeggen: dan neem je het toch gewoon niet! Maar we kunnen niet anders, we moeten wel. Dus voelen we ons slecht, heel slecht, we hebben het weer niet volgehouden. Zwak zijn we, het moet echt anders, we gaan het ook anders doen (maar eerst nog iets lekkers...).
Zal ik je eens wat vertellen? Het gaat om iets heel anders dan de suikerproducten te laten staan! Het heeft in wezen helemaal niets te maken met eten. Maar waarmee dan wel? Lees hier verder: Ik ben schuldig (of niet soms).